محیط گریه و اندوه و غصه و محنم
کسیکه یک نفس اسودگی ندید منم

منم که در وطن خویشتن غریبم و زین
غریبتر که هم از من غریبتر وطنم

به هر کجا که قدم مینهم به کشور خویش
دچار دزد اداری اسیر راهزنم

طبیعت از پی ازار من کمر بسته
کنم چه چاره چو دشمن قویست دم نزنم

نهال عمر مرا میوه غیر تلخی نیست
بر ان سرم که من این بیخ را ز بن بکنم

چون شمع اب شدم بسکه سوختم فریاد
که دیگران ننشستند پای سوختنم

چو گشت محرم بیگانه خانه ،به در گور
کفن بیار که نامحرمست پیرهنم

ز قید تن شوم ازاد و ان زمان زین بند
برون شوم ، نیم ازاد تا اسیر تنم

به چشم من همه گلهای گلستان چون خار
خلد ، اگر به تماشای گل نظر فکنم

در این دیار چه خاکی بسر توانم کرد
به هر کجا که روم اوفتاده در لجنم

بگو بیار که اندر پی هلاکت من
دگر مکوش که خود در هلاک خویشتنم

نبرد لذت شیرینی سخن عارف
به گوش عبرت نشیند گر کسی سخنم